چیزی که این روز ها خیلی ها نیاز دارند انتقاد های سازنده نیست ،بلکه تشویق‌های مداوم است ، آدم ها این روزها خسته تر از آن هستند که بشود با انتقاد کمکی به آن ها کرد ،بهتر است انتقاد را کنار بگذاریم یا حداقل برای آدمی که تازه در شروع راه است قوانین فیثاغورث را بهانه نکنیم، شروع به خودی خود کار دشواریست ،ثابت قدم بودن حتا از شروع هم دشوارتر است.
حالا چرا تشویق به دیگران کمک می کند؟ چون آدم ها با تشویق به دو گروه تقسیم می شوند؛ آنان که راه را با جدیت ادامه می دهند، ولو با اشکالات فاحش و آنان که حسابی کیفور می شوند از انرژی که بقیه سمت شان روانه می کنند هر روز بهتر می شوند در هر صورت ما رسالتمان را به بهترین نحو انجام داده ایم و آنچه از دستمان برمی‌آمد دریغ نکرده ایم ،یادمان باشد این روزها آدم‌ها رنجور تراز همیشه هستند،همه نمی توانند نسبت به بازخوردهای منفی مقاوم باشند بهتراست حتا اگر جایی برای تشویق نمی بینیم دنیای خود ساخته کسی را با پوتکی به اسم انتقاد روی سرش خراب نکنیم.
حالا یک عده می گویند یعنی چه مگر می شود هر کی از راه رسید هر چیزی ارائه داد ما تشویقش کنیم پس بهره وری بیشتر از استعداد ها چه می شود ؟
باید بگویم عزیزِخیرخواهِ بزرگوار،گاهی گنجایش آدم ها را هم ببین ،ظرفی که جایی برای اضافه کردن ندارد چه شیر بریزی چه آب سرریز می شود .