ای دیو سپید پای در بند!
ای گنبد گیتی! ای دماوند!
هفته اول مرداد ماه بود که برای صعود به بلندترین قله ایران عازم آمل شدیم.توی دو سالی که کوهنوردی رو شروع کردم هر وقت از دور، دماوند رو می‌دیدم یا از جاده هراز رد می‌شدم دلم برای اون قله با صلابت ضعف می رفت احساس می‌کردم اگر یه روزی ایران نباشم خیلی برای اینکه دماوند رو ندیدم حسرت می‌خورم.
اینگونه بود که از بهار عزمم رو جزم کرده بودم که خودم رو برای این صعود اماده کنم. تمرینات هفتگی کوهنوردی در کنار تمرین های هوازی لازمه یه صعود خوشایند محسوب میشه، هرچند که بحث ارتفاع زدگی هم ممکنه پیش بیاد و باید قبل از صعود تمرین شب مانی در ارتفاع هم داشته باشیم .
دماوند از نظر من تنها یک قله مرتفع در خاورمیانه و ایران نیست بلکه یک اسطوره و یک روایت ماندگار برای ما ایرانی هاست یک اثر ملی ثبت شده که جز میراث با ارزش ما محسوب میشه .
صعود به دماوند اغلب اگر از شهرهای نزدیک به آمل باشه دور روزه برنامه ریزی میشه روز اول کمپ کردن در ارتفاع ۴۳۰۰ متری که به بیس کمپ دماوند معروفه کمک میکنه به بحث هم هوایی و در کنارش صعود در زمان بندی مناسب ، صعود از ارتفاع ۴۳۰۰تا قله که ارتفالعی حدود ۵۶۱۰ از سطح دریا داره با توجه به سرعت پیمایش افراد و تعداد افراد گروه ممکنه بین ۶ تا ۸ ساعت طول بکشه و بهتره جوری برنامه ریزی بشه که قبل از ساعت دوازده گروه در مسیر برکشت از قله باشند .
شب مانی دوم و بازگشت از قله به افراد زیادی توصیه میشه.وضعیت اقامتی در بیس کمپ به صورت قرارگاه و ایگلو و قرارگاه کوهنوردهای توریست های خارجی هست و تعداد زیادی از کوهنوردها هم چادر میزنند و شب رو در چادر کمپ میکنند .
افراد زیادی برای سهولت در باربری وسایل کمپ رو با قاطر از گوسفند سرا که در ارتفاع ۳۳۰۰متری قرار داره به بالا میارند و از همون ابتدا هم با ماشین تا گوسفند سرا میان که بخاطر تخریبی که به بافت طبیعت میزنه زیاد پیشنهاد نمیشه اما راه حلی هست برای داشتن یک صعود کم دردسر هست.
دماوند برای من یک عشق با شکوه هست که حتی بعد از دیدار هم دلتنگش هستم و تا سال بعد که دوباره در اغوش بگیرمش بی تاب دیدارش خواهم بود .
